10 December 2010
Een irreële wereld
Gezien: dubbel expositie Yvonne Schroeten en Sabi van Hemert, in Huub Hannen Galrie (Maastricht).
Nog te zien: tot en met 31 december.
door Thijs Lenssen
Bij de schilderijen van Yvonne Schroeten hoef je je geen moment te vervelen. Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet. En hoe meer vragen er op duiken. Gemakkelijk heeft de kijker het niet. Net als je denkt een houvast te hebben gevonden, wordt je begrip verstoord door iets wat er niet in lijkt te passen.
Meestal is er duidelijk een landschap te zien. Zoals op het schilderij met een felblauw meer dat tegen een berg met roodachtig gesteente kabbelt.
Op de achtergrond is een hogere berg zichtbaar. Die gaat echter deels schuil achter een rechthoek pal ervoor, waarop eveneens een landschap te zien is. Een schilderij in een schilderij. Links steekt zo’n zelfde rechthoek uit het water met een witte gestalte, die nog het meest aan een kip doet denken – je gaat tenslotte uit van de werkelijkheid zoals we die kennen.
Ook andere schilderijen worden “ontsierd” door vervreemdende beelden, vaak in de vorm van geometrische figuren.
Op één ervan is dat het geraamte van een architectonisch bouwwerk, waarvan de horizontale balken in de verte verdwijnen boven een zonnig landschap. Op de bovenste helft van het doek staat hetzelfde bouwwerk, maar nu in een dreigend landschap, waarvan de verf in slierten naar beneden druipt. Yvonne Schroeten wil zich blijkbaar niet beperken tot één beeld of één dimensie. Met een collage-achtige manier van werken creëert ze haar eigen irreële wereld die de kijker flink in verwarring brengt.
Omdat titels ontbreken – behoudens de serienaam Skies and limits – moet je er zelf duiding aan geven. Op één van de doeken gaat het oog vanzelf naar het mensfiguurtje in een kooitje in het midden. Erboven hangt een kolkende slurf, een windhoos. De omgeving bestaat uit chaotische vormen en structuren. Het werk drukt kwetsbaarheid uit. De nietige mens in een gevaarlijke wereld.
Kwetsbaar lijken ook de beelden die Sabi van Hemert maakt. Niet zozeer door het materiaal – ze zijn geheel beplakt met stukjes leer of stof – maar doordat ze eruitzien als koddige, guitige peuters.